اجتماع و بیماری -1

بخش کوچکی از رنج من که ازهستی ونیستی خود من نیست ، از اجتماع واین فرومایگان

سرچشمه میگیرد ؛ فرومایگانی که از خود هیچ قدرت درونی ندارند ، هیچ استقلال فکری ندارند

اختیاری برای برگزیدن  سرنوشت خویش ندارند و فقط بر آنند که جسمشان را ارتقا دهند و آن را

اثبات کنند ، این جامعه ی بیمار و زاینده ی بیماری ، فقط گرفتن ومصرف کنندگی را رسالت

خویش میدانند ، نه ساختن و آفرینش را همچون حیوانات موذی  برای برآوردن نیاز های خود در

هم میلولند ، چنین جامعه هایی ناقل انواع بیماری های روحی و جسمی هستند  که فرد را ناتوان

و عاجز می دارند ، و  اورا رو به انزوا  و  افسردگی  اجتماعی  هدایت میکنند و حس دور افتادگی 

را در وی  پدید می آورند .آموختن به این فرو مایگان  اگر نگوییم ناممکن ، امری بسیار دشوار

است و زمان زیادی را می طلبد . آنها باید بیاموزند که خود بیاندیشند نه به واسطه ی سنت و

عرف ومصلحت گرایی راه خود را برگزینند ، نه به واسطه ی دستورالعمل های از پیش معین به

بیقوله های منتهی به عجز  و تباهی کشانده  شوند ؛ آنها باید بیا موزند معیار ارزش گذاری

موضوعات مختلف را  با اتکا به تفکر و تعقل خویش  سنجش کنند . به راستی چنین امری

چگونه ممکن است ؟ آیا فرومایگانی که در تامین معیشت خود  در مانده اند و  ابتدایی ترین نیاز

های خودرا  به فنا رفته میبینند می توانند  به چنین  رویایی دست یابند ؟ لازمه ی تحقق چنین

تحولی «اصالت » است ، آیا اصالت اکتسابی است ؟

مسئله دیگر دولت ها هستند ؛ دولت هایی که هریک در تلاش برای حفظ حاکمیت و تثبیت

قدرت در یک رقابت کثیف  و ظالمانه  ، باعث نزول و سقوط بشریت در لجن زار فقر  و لجن زار

فکری خود شده اند . به راستی فرومایگان بخش قابل توجهی از فرومایگی خودرا با تسبیب دولت

ها و حاکمیت  ها به دست آورده اند .